Akutan, Alaska. Október 2006

Ég er staddur í Alaska í þriðja sinn á þessu ári, nánar tiltekið á hinum virðulega stað Akutan í Aleuta eyjaklasanum. Hér er (og ég vitna í náungann sem náði í okkur í flugvélina) ein verksmiðja með 900 starfsmönnum og eitt þorp með 100 alkohólistum. Sel það ekki dýrar en ég keypti.
Flugið hingað var vandræðalaust, Keflavík - Minneapolis - Seattle þar sem við gistum, svo Seattle - Anchorage - Dutch Harbour - Akutan, allt í allt um 17 tímar á flugi. Ekki mikið miðað við vegalengdina hingað. Hinsvegar æstust leikar þegar til Dutch Harbour var komið. Þar tók við þetta líka flugapparat, Grumman Goose flugbátur, anno 1944.
Nú er ég hinsvegar staddur í verksmiðjunni og má ekki taka myndir hérna. Enda er ég ekki viss um að ég myndi vilja setja myndir af þessum ósköpum inn. Við skulum orða það svo: Þessi verksmiðja fengi seint starfsleyfi heima.

Myndir er hægt að sjá á http://www.123.is/album/display.aspx?fn=rattati&aid=-302611590

Eldri færsla frá Alaska

Önnur eldri færsla.

Vinnan mín er þess eðlis að ef ég er staddur í öðru tímabelti en okkar áskæra Frón tilheyrir, þá get ég lent í því að þurfa að vaka nokkuð lengi. 20 tíma dagar eru alls ekki óalgengir hjá mér.

Ég lauk talsverðri vinnutörn um 10 leytið þetta kvöld. Ég var talsvert slæptur eftir nokkra daga án mikils svefns. Ég var að setja upp búnað um borð í verksmiðjuskipi og er áfanganum var náð greip um sig mikil hamingja um borð, svo mikil að ekki mátti minnast á annað en að bjóða mér upp á bjór. Ég maldaði aðeins (ósannfærandi) í móðinn en var án nokkurra tafa drifinn upp í bíl og var ekið sem leið lá á pöbbann. Mættir voru undirritaður, skipstjórinn og vélstjórinn. Bjórinn var svalandi, það vantaði ekki, en eftir að hafa klárað einn og kominn hálfa leið ofan í annann, þá var mér hreinlega ekki stætt á því lengur að reyna að vaka, klukkan orðin 12 á miðnætti. Ég tilkynnti ákvörðun mína samferðamönnunum sem reyndar höfðu verið ansi duglegir í viskíinu á meðan ég lapti þessa björlögn. Þeir höfðu reyndar verið það duglegir að skipstjórinn var kominn í svipað ástand og ég, lifandi dauður. Vélstjórinn var þó eitthvað brattari. Nú, hersingin stormaði út, vélstjórinn sagðist ætla að finna leigubíl og hvarf út í myrkrið í þeim erindagjörðum. Ég og skipstjórinn reyndum að halda hvorum öðrum félagsskap en þar sem ég er frekar linmæltur að jafnaði, þá juku þreyta, bjór og engilsaxnesk málfræði þessa tilhneygingu mína til mikilla muna. Gáfulegustu hljóðin sem komu frá skippernum voru "Wha´, waddareyousayin´, Hnu?", og "Got no idea what you´re saying". Eftir á að hyggja þá hefði ég gjarnan viljað eiga upptöku af þessu samtali. Að endingu birtist svo vélstjórinn með bíl, honum ók inúítastúlka ein mikil. Og ég meina sko mikil. Þegar hér var komið við sögu þá hafði skipperinn sofnað. Honum var dröslað inn í bíl, hann lagður til og ég settist við hlið hans og man svo ekki meir. Ég steinsofnaði á augabragði.

Ég hrökk upp. Hvar var ég? Ég leit út um bílgluggann. Úti stóð vélstjórinn og reifst við dömuna sem hafði keyrt. Ég leit í kringum mig og sá að við vorum í svona archtypical trailer park. Ég leit á klukkuna. 2:30!!! Búinn að sofa í rúma 2 tíma og hvar í fjandanum var ég? Ég byrjaði á að grípa um hausinn. Hvernig í fjandanum fer ég að því að lenda alltaf í einhverju furðulegu í þessum ferðum mínum? Ojæja, það var ekkert um það að ræða, ég opnaði hurðina og fór til vélstjórans sem að reifst og skammaðist af miklum móð við dömuna. Ég innti frétta.

"Þessi helvítis tík vill ekki keyra okkur niður í skip!" voru svörin sem ég fékk er ég innti eftir stöðu mála. Útgerð leigubíla í Alaska er greinilega bundin einhverjum öðrum lögmálum en annarsstaðar.
"Hvað erum við eiginlega búin að vera að gera" spurði ég. "2 tímar og við ekki komnir að hótelinu mínu"?
"Hún tók strikið beint útúr bænum þegar við settumst inn og vildi ekkert segja". Vélstjórinn var all-æstur og viðhafði munnsöfnuð sem að ég hlýddi á af áhuga. Það er alltaf hægt að læra meira. "Stoppaði svo við eitthvert vatn og reyndi ítrekað við mig. Við vorum stopp þar í klukkutíma og erum bara rétt komin hingað" bætti hann svo við. Hann hefur sjálfsagt barist hetjulega, persónulega, ef hún hefði haldið í hendina á mér þá hefði ég nagað af mér olnbogann og synt á haf út.
"Hvar er hér", spurði ég.
"Hef ekki hugmynd um það", sagði hann og leit illilega á dömuna. Allt í einu strunsaði hún af stað án þess að segja orð og hélt inn í einn trailerinn. Við vélstjórinn litum hvor á annann í algerri uppgjöf (skipstjórinn hraut ennþá af miklum móð inni í bíl) og fórum á eftir henni.

Ég vissi kannski ekki alveg við hverju var að búast þegar inn var komið. Flestir reyna að gera híbýli sín að, ja, sínum ef svo að orði má komast. Ég gat ekki annað en starað þegar ég kom inn. Þar inni voru 1 sófi, 1 borð, 1 sjónvarp og 1 leikjatalva. Að auki var einn útúrreyktur kani. Við vélstjórinn litum yfir aðstöðuna og svo hvor á annann. Þetta gæti bara ekki endað vel. Vélstjórinn fór í það að reyna að sansa liðið og hvetja kellinguna til að klára túrinn og keyra mig á hótelið og þá í skipið. Ég fór út, þurfti smá tíma til að ná áttum og vorkenna sjálfum mér. Eftir einhvern smá tíma þá kom vélstjórinn út sigri hrósandi, hafði fengið kellinguna til að klára túrinn. Mikið ofboðslega var ég feginn. Að vera fastur einhversstaðar í Bumfuck, Alaska var ekki alveg mín hugmynd um fjör. Og átti að mæta í flug um hádegi morguninn eftir.

En dag skal að kveldi lofa og mey að morgni. Þegar að á veginn var komið og ég farinn að róast aðeins niður, þá fyrst byrjaði ballið. Birtast ekki allt í einu blá og rauð blikkandi ljós í speglinum. Kellingin geggjast! Byrjar að úthúða okkur og svívirða, kallar okkur svívirðilega órariðla með aukaskammti af fasisma og ég veit ekki hvað og hvað. Ég varð alveg orðlaus. Eftir allt sem á undan var gengið þá bjóst maður nú ekki við einhverju svona skítkasti, það hefði kannski átt rétt á sér í hina áttina, ég veit það ekki. Það flaug í gegnum huga minn að þetta kvöld væri farið að verða nokkuð súrrealískt. Og ekki gat ég einu sinni því um kennt að ég hefði verið ofurölvi. Nú, hún stoppaði bílinn, hélt fyrirlestrinum áfram en varð alveg eins og ljós þegar pólitíið bankaði á gluggann. Hann lýsti inn í bílinn á hvert okkar, staldraði aðeins við þegar hann lýsti á mig þar sem ég sat, eymdin uppmáluð.
"Do you have licence and registration please" þrumaði yfirvaldið. Daman fór að tína til pappíra en eitthvað hafa þeir ekki verið eftir bókinni. "Would you step out of the vehicle please, mam". Daman hlýddi og fór aftur fyrir bíl. Með sameiginlegu átaki tókst mér og vélstjóranum að ræsa kafteininn og lýsa fyrir honum stöðu mála. Hann starði á okkur vantrúaður. Ég skildi hann vel.

Bandaríska löggan notar ekki blöðrur, heldur lætur menn halda handleggjunum útréttum, snerta nefið, labba eftir línu og þessháttar. Ef að menn falla á því prófinu eru þeir handteknir og settir í blóðprufu. Þrátt fyrir allt var dálítið kómískt að fylgjast með tilburðunum aftan við bíl. Löggimann kom nú og tilkynnti okkur að bílstjórinn hefði verið undir áhrifum og væri á leið í djeilið. Ég andvarpaði bara. Af hverju kom þetta mér ekkert á óvart eftir allt sem á undan var gengið? Sem betur fór var tiltölulega stutt á hótelið mitt, nokkurra mínútna gangur, en félagar mínir tveir þurftu að labba í einhvern klukkutíma til að komast í skipið.

Þegar ég kom inn á herbergi lagðist ég beint upp í rúm. Þegar ég vaknaði morguninn eftir komst ég að raun um að ég hafði ekki einusinni farið úr skónum.

Meirihluti bæjarstjórnar Árborgar. Fari hún og veri.

Ég var að glugga í eldri fréttir á mbl.is og rakst þá á þessa frétt.

Í síðustu kosningum á Selfossi (ég kaus líka á móti árborgarnafninu) var samfylkingunni hafnað. Ef ekki hefði komið til frægur ljósastaur hefði kannski stórsigur sjálfstæðismanna orðið staðreynd. En ekki þýðir að súta það. En mér þykir siðlaust hvernig framsókn bar sig að (þekkjandi þá menn kom það mér samt ekki á óvart) og ekki síður hvernig samfylkingin bar sig að. Missa tvo menn og fá samt bæjarstjórastól? Safna saman allrahanda lýð í meirihluta, lýð sem hefur það eitt sameiginlegt að hatast út í sjálfstæðismenn? Ekki virðast þeir bera hag Selfossbúa (Árborgar) fyrir brjósti.

Ég átti einbýlishús á Selfossi. Ég seldi það í vetur, fyrir dyrum stendur flutningur til Seattle. En þó ég seldi það talsvert áður en ég flyt út, þá kom ekki til mála að búa lengur á Selfossi. Ég ætla ekki að láta útsvarið mitt renna í þessa hít sem fjármálastjórn Árborgar er orðin. Nú er ég fluttur í Hafnarfjörðinn, fer þaðan til Seattle eftir nokkra mánuði. Samfylkingin ræður hér en hér virðist vera ábyrgara fólk heldur en í samfylkingunni á Selfossi. Ef framsókn eða samfylking verður í bæjarstjórn Árborgar þegar ég flyt til baka þá flyt ég aftur í Hafnarfjörðinn. Þó svo ég sé innfæddur Selfossbúi.

Ég vona að það verði búandi á Selfossi þegar ég kem heim.

Bæjarstjórinn í Árborg með milljón á mánuði í laun

Kodiak, 25 maí 2006

Enn og aftur gömul færsla.

Það gengur ýmislegt á hér á bæ. Í gærkvöldi fórum við Martin aftur að veiða, þvældumst hér fram og aftur um alla á. Það náttúrulega beit ekki bein á hjá mér frekar en fyrri daginn þó Martin, í sínum vöðlum úti í miðri á þyrfti að berja frá sér fiska. Það er eins gott að ég þarf ekki að veiða ofan í fjölskylduna, hún myndi fljótlega svelta hjá mér. Það var slatti af fólki þar sem við byrjuðum þannig að Martin ákvað að færa sig aðeins til. Við keyrðum innar í dalinn, í gegnum "Valley of the antennas" sem þeir kalla sem svo hérna. Strandgæslan er með stærstu stöð sína einmitt hér í Kodiak og þeir eru með þennan líka fjölda af loftsnetmöstrum inni í dal þarna, af öllum mögulegum og ómögulegum stærðum. Merkilegt að það sjáist þar fugl, þau eru svo þétt. Það má náttúrulega ekki stoppa þegar keyrt er þar í gegn, þaðan af síður taka myndir.

 

Nú eftir smá stund sagðist Martin vita um stað neðar í ánni og keyrðum við þangað. Ég dró fram hina voldugu veiðistöng og fór að bera mig bara nokkuð fagmannlega við köstin, að mér fannst. Martin kommentaði eitthvað á tilburðina hjá mér þannig að ég bað hann allra náðarsamlegast að fremja sinn húmor annarsstaðar, ég væri upptekinn maður. Nokkru seinna er ég að skipta um spún (hógvær leið til að segja að ég var búinn að festa allt saman og þurfti að skera á línuna) þegar ég heyri hátt og skýrt fyrir aftan mig:

How´s fishing tonight, sir. Sir!  Það er bara ein tegund manna sem að notar sir þannig að það hljómi þannig að maður sé akkúrat flest annað en sir. Ég sneri mér við, jújú, löggan var mætt á svæðið. Og ég án veiðileyfis. Þetta stefndi allt í að verða áhugavert kvöld.

 

"Do you have a fishing licence, sir?" spurði yfirvaldið þar sem ég stóð hálf vandræðalegur með stöngina í höndunnum.

"Ja, eiginlega ekki", stundi ég máttleysislega, veltandi fyrir mér hverslags ævintýri myndi koma út úr þessu. Menn lenda í fangelsi hérna fyrir það eitt að vera teknir fyrir of hraðann akstur, hvað þá meira þannig að það má búast við öllu frá þessum mönnum. Sennilega myndi ég enda í sellu með 200 kílóa svertingja sem myndi líta einu sinni á mig og segja "You´re my little puppy now!" Svört framtíð.

 

"Þú ert ekki héðan, er það?" spurði hann, fannst sennilega lítið til framkomunnar koma hjá mér, búinn að vefja mig inn í línuna við að skipta um spúninn.

"Nei," sagði ég reiðubúinn að láta töfraorðið falla. "Ég er frá Íslandi," segi ég hróðugur, "ég er að setja upp kerfi fyrir Trident verksmiðjuna hérna". Venjulegast gildir fínt að segjast vera frá Íslandi, fara svo í frásagnir af Ísbjörnum, eldgosum, Samfylkingunni og öðrum hörmungum. En það var við erfiðan áhorfanda að eiga þennan daginn.

"Ertu með skilríki" bað hann um. Nú ég geng helst ekki með vegabréfið á mér nema ég sé að nota það, og veiðiskreppur í smálæk í Alaska fellur tæpast undir þá skilgreiningu. Eftir smásnúning við að losa mig úr línunni náði ég að losa aðra hendina nógu mikið til að ná í veskið, sem ótrúlegt en satt ég var með á mér.

 

Það er svosem af nógu að taka þegar kemur að skilríkjum á Íslandi. Hvert einasta kort sem gefið er út er með kennitölunni á, flest með myndum líka. Ökuskirteinið mitt er úr fyrstu sendingunni sem kom af nýju skirteinunum, það var galli í þeim og myndirnar virðast vera af Uncle Fester úr Addams fjölskyldunni. Ég rótaði í veskinu og lét hann hafa ökuskirteinið, visakortið, 2 debetkort og einhvernveginn slæddist með kortið frá Bensínorkunni. Hann starði á hrúguna og síðan á mig.

"Ertu nokkuð með vegabréf svona til að gera þetta einfaldara", honum leist greinilega ekkert á hrúguna í hendinni á mér.

"Nei það er uppi í skipi," sagði ég og lýsti fyrir honum hvar ég gisti. Benti svo Á Martin þar sem hann stóð aðeins í burtu, algerlega í eigin heimi (hah) og tók ekki eftir neinu. "Ég er með honum" og vonaðist þar með að koma ábyrgðinni yfir á hann. Lögginn hélt nú langan fyrirlestur um það að það skipti ekki máli hvaðann menn kæmu eða hverjir þeir væru, allir væru skyldugir til að kaupa veiðileyfi og vera með á sér, sbr. Reglugerð... ég missti einhvernveginn af smáatriðunum þegar hér var komið við sögu. Nú var farið að fara virkilega um mig, þessi lögga virtist ætla að draga mig beina leið í djeilið þar sem fyrrnefnur svarti vinur minn biði eflaust eftir mér með eftirvæntingu.

 

"Förum til vinar þíns þarna" sagði löggi og benti á Martin. Ég kinkaði varlega kolli og hélt þá áfram að reyna losa mig úr flækjunni sem ég var búinn að vefja mig í. Á meðan við löbbuðum til Martins þá spurði hann:

"Hvar varst þú áður en þú komst hingað?"

"Sand Point" sagði ég. "Merkilegur staður."

Hann hló við. "Þú ert ekki að lýsa honum með of sterkum orðum."

"Ég reyni oftast að sjá það góða í hlutunum". Þögul bæn um létta meðferð.

"Hvert áttu að fara héðan?"

"Heim vona ég, vonandi bara núna um helgina"

Hann þagnaði við.

 

Þegar við nálguðumst Martin tók hann eftir okkur, pakkaði saman græjunum og labbaði til móts við okkur. Lögginn heimtaði nú alla pappíra frá Martin, sami prósess og ég hafði gengið í gegnum. Nema Martin var með leyfi! Hann vissi af því allann tímann bölvaður og lét mig ekkert vita að það þyrfti veiðileyfi.

"Get ég fengið skilríkin þín, eða visakortið aðeins aftur" sagði lögginn, búinn að draga upp heljarinnar skrifblokk og skrifa þar niður allt um Martin. Það þyrmdi yfir mig. Þar fór það. Hvernig í andsk. ætti ég að útskýra þetta fyrir yfirboðurunum að ég endaði í fangelsi í Alaska í fyrstu ferðinni fyrir fyrirtækið. Þetta leit ekki vel út.

 

Lögginn skrifaði niður nafn og kennitölu, rétti mér kortið aftur og stakk blokkinni í vasann hjá sér.

"Jæja, málið er þetta. Ég ætla ekki að skrifa þig upp í þetta skiptið. Ástæðan er sú að ég sá þig ekki með stöngina í vatninu, þú sagðir mér að þú hefðir verið að veiða. Önnur ástæða er sú að ef að ég skrifa þig upp þá þarft þú að mæta fyrir rétt og það veldur þér bara of miklum óþægindum, það er í fyrsta lagi hægt að komast að með málið þar eftir 3 vikur. Og í þriðja lagi skemmti ég mér allt of vel við að sjá svipinn á þér eftir því sem ég dró þetta!"

Eitthvað hefur svipurinn á mér verið sérstakur. Hann sprakk úr hlátri og skemmti sér greinilega alveg konunglega

Mér líkaði strax alveg stórvel við náungann, hver sá sem er þetta skepnulegur er toppmaður að mínu viti.

 

Á meðan við löbbuðum aftur að bílnum sagði hann okkur frá ýmsu varðandi veiði og þessháttar á svæðinu. Allrahanda smáspjall um allt og ekkert, hann var mjög áhugasamur þegar ég sagði honum að pabbi hefði verið lögga heima. Það er nú svo skrýtið með það, að löggæslustörf eru ekki bara vinna, þetta er lífsmáti hjá mörgum. Sem betur fór var þessi þó með þeim afslappaðri.

 

En semsagt, alltaf leggst manni eitthvað til við að brjóta upp dagana.

Kodiak, Alaska

Þessi færsla átti sér stað þann 24.5 2006.

 

Nú er ég kominn til Kodiak Island, sem ku víst vera stærsta eyjan við Alaska. Eins og það sé einhver munur á þeim. Reyndar er talsverður munur á Sand Point þar sem ég var áður og hérna, hér er þó allavega eitthvað sem kalla má siðmenning, þó amerísk sé. Reyndar segja mér allir að Sand Point sé ennþá betri en Akutan, þar er þetta fyrirtæki með enn eina verksmiðjuna, talsvert sunnarlega á Aleuta eyjum. Þar er bara verksmiðjan. Ekkert þorp, ekkert nema verksmiðjan. Sounds like fun. En ekki fer ég þangað, ekki í þessari ferðinni allaveganna.

Hvað um það.

Þetta er einhver almagnaðasta verksmiðja sem að ég hef nokkurntímann séð. 1964 skall á 15 metra há flóðbylgja á Kodiak Island og rústaði pleisinu. Það lá eitthvað talsvert á að koma verksmiðjunni í gang aftur og greip fyrirtækið þá til örþrifaráðs. Þeir áttu verksmiðjuskip, gamalt Liberty skip frá því í stríðinu sem að var með verksmiðju um borð. Dallinum var bara siglt á land, jarðýtur ýttu jarðvegi að því og þar með var því bara parkerað. Endanlega. Skorin göt í hliðina á því og verksmiðjan trekkt í gang. Ég skelli inn myndum þegar að ég má vera að. Herbergið mitt er í fyrrum brúnni á dallinum, þar er gistiaðstaða fyrir nokkra. Það er hálf súrrealískt að rölta upp í brú um kvöldið til að fara að sofa. Það er eiginlega ekki hægt að lýsa þessu, myndirnar verða að tala sínu máli þegar ég set þær inn. En hér á ég væntanlega eftir að vera næstu vikuna, ég ætla að hætta þessu núna því að það er verið að draga mig í veiðitúr, þarf víst að passa mig á bjarndýrum, það ku vera nóg af þeim hér.

Gafst upp fyrir ofureflinu....

Ég kem til með að færa ferðalýsingarnar frá www.123.is/rattati hingað. Myndasíðan verður þó áfram á http://www.123.is/rattati/default.aspx?page=albums . Til að byrja með þá set ég inn gamlar færslur en bæti þeim nýju náttúrulega við eftir því sem ég nenni að skrifa.

Hér kemur fyrsta ferðasagan sem ég gerði á gamla blogginu.

Þegar ég skrifa þetta er ég staddur í Alaska, nánar tiltekið í hinum virðulega kaupstað Sand Point á Aljúta eyjum. Ég er hér í ferð á vegum fyrirtækisins við að setja upp pökkunarkerfi í tveimur verksmiðjum. Ég fer væntanlega í dag til Kodiak, sem að er stærsta eyjan við Alaska.

Flugið hingað var svosem í lagi, eitthvað um 6 tímar frá Íslandi til Minneapolis, 5 tíma bið þar eftir tengiflugi til Seattle (4 tímar) þar sem ég allra náðarsamlega náði 4 tíma svefni fyrir næsta áfanga, sem var 3 og hálfs tíma flug til Anchorage. Þegar þangað var komið var sem betur fer ekki nema klukkutíma bið (Bandarískir flugvellir eru ekki þeir skemmtilegustu, hyper tensaðir öryggisverðir og hvergi má reykja). Þá tók við ein skelfilegasta rella sem að ég hef nokkurntímann stigið upp í. 2 tímar og maður var eiginlega skelfingu lostinn allan tímann. Einhvernveginn hékk nú rellan samt í loftinu, sennilega af gömlum (ævagömlum) vana. Ég held að ég hafi aldrei verið lendingu jafn feginn, sem að segir nú ýmislegt  því ekki er ég flughræddur maður.

Semsagt, eitthvað um 16 tímar á flugi og ég endaði á Þingeyri. Þetta er kannski ekki alveg sanngjarnt, ég veit að það eru malbikaðar götur á Þingeyri, ekki hér. Þetta er eins og að koma í blöndu af sjávarþorpi á Vestfjörðunum fyrir um 30 árum og varnarstöðinni. Spes pleis. Dýralífið hérna er samt alveg magnað, skallaernir og mávar skipta himninum með sér, fiftí-fiftí. Sæljón og allrahanda kvekindi bylta sér í sjónum, og allra þjóða kvikindi ofan hans. Filippseyingar, Tævanar, Kínverjar, Pólverjar, innfæddir inúítar, eiginlega allt nema hvítir heimamenn. Just like home. Verksmiðjan sjálf er nokkuð stór, byggð uppi á staurabryggju sem veldur því að fótatak hvers einasta manns glymur um allt hús. Eftir klukkutíma á kontórnum er maður úrvinda og langar helst til að leggja sig. Með mér hérna er maður frá eiganda verksmiðjunnar, þjónustumaður í tölvudeildinni þeirra, Martin að nafni. Helvíti fínn kall, við smullum ágætlega saman strax. Uppsetningin hefur gengið alveg þokkalega, allt er komið upp nema eitt. Klukkan er nú 4 að nóttu hérna og ég er uppi til þess að vera í sambandi við þjónustudeildina heima. Þetta verður langur dagur. Meira fljótlega.